Rozdział 5

***

Obudziłam się rano z uśmiechem na twarzy, pierwszy raz odkąd pamiętam się uśmiecham.

Jestem taka szczęśliwa, cieszę się, że spotkałam kogoś takiego jak Michael.

Odwróciłam się na bok i zobaczyłam śpiącego jeszcze Michaela.

Nie wiem, jak to będzie dalej, ale warto spróbować czy się uda?
Nie wiem, tego nikt nie wie, zobaczymy co przyniesie czas.

Wstałam i założyłam wczorajsze ciuchy.

Zeszłam na dół i zaczęłam przygotowywać śniadanie, po chwili poczułam czyjeś ręce na biodrach, odwróciłam się i zobaczyłam uśmiechniętego Michaela.

-Hej jak się spało?- zapytał.

-Cześć, z tobą świetnie.

-To się ciesze.

-Chcesz śniadanie?

-Jasne.

-No to siadaj i smacznego.

-Dzięki.

Rozmawialiśmy cały czas.

-Zawieziesz mnie do domu?

-Jasne.

Po posiłku siedziałam już w samochodzie. Gdy jego auto zaparkowało przed blokiem, pożegnałam się z Michaelem i ruszyłam w stronę domu.

Odświeżyłam się i ruszyłam w stronę domu Isabel i Gerarda.

Po 20 minutach stałam już przed drzwiami.

-Hej.

-Cześć, jak tam chłopcy? Nie przeszkadzali wam?

-Nie no co ty? Gerard się nimi solidnie zajmował.

Weszłyśmy do ogrodu i zobaczyłyśmy chłopaków grających w piłkę.

-Isabel!- usłyszałam, po chwili tonęłam w uściskach Mateusza i Bartka.

-Jak było chłopcy?

-Świetnie, graliśmy z wujkiem w piłkę.

-To super, idźcie na górę się spakować a ja porozmawiam jeszcze z ciocią i wujkiem.

-Opowiadaj jak tam randka.

-Świetnie- powiedziałam i zarumieniłam się.

-Haha to się cieszę.

-Cześć Isabel.

-Hej Gerard.

-Czemu nie powiedziałaś, że masz braci?

-A jakoś tak nie było okazji.

-Rozumiem, wiesz co, oni mają wielki talent. Ja w wieku 8 lat im tak nie dorównywałem.

-Haha, wiem talent odziedziczyli po ojcu.

-Powinnaś coś z tym zrobić, takie talenty nie mogą się marnować.

-Chciałabym, ale nie mam tyle pieniędzy.

-To żaden problem my wam pomożemy- tym razem odezwałam się Kolumbijka.

-Nie, nie mogę, już i tak za wiele wam zawdzięczam.

-Oj przestać nawet tak nie mów. Na razie zapiszemy ich do miejscowego klubu w ich wieku a jak będą mieli powiedzmy po 8 lat to zapiszemy ich do La Masii, przydadzą nam się takie talenty.

-Dziękuje wam z całego serca.

-Nie ma za co i jak by się coś działo, to dzwoń.

-Ok i jeszcze raz wielkie dzięki.

-Nie ma sprawy to może wpadniemy po południu do was i pojedziemy do klubu, znam taki świetny klub gdzie grają właśnie dzieci w ich wieku.

-Dobrze.

Zabrałam chłopców i razem wyszliśmy z domu.

-Chłopcy wiecie co? Wujek Gerard wam załatwił i będziecie grać w klubie z innymi dziećmi.

-Tak, Tak.

***

Niby Mateusz i Bartek mają po 5 lat, ale i tak rozumieją znacznie więcej, ja już od dawna widziałam, że mają talent do piłki i uwielbiają ją.

Mało kto w ich wieku zna tylu piłkarzy a tym bardziej z Barcy. Jestem z nich dumna.

-To co idziemy do domu, zjemy coś a później pójdziemy z Michaelem na boisko co?

-Tak, tak.

Wróciliśmy do domu, chłopcy poszli oglądać telewizję a ja zaczęłam robić obiad, po paru minutach zadzwonił mój telefon.

-Hej, co tam u ciebie? Co robisz?

-A gotuje obiad, a później idę z chłopcami na chwilę na boisko idziesz też?

-Jasne, to o 14 u ciebie ok?

-Ok, papa.

-Pa.

Dokończyłam obiad i razem zaczęliśmy jeść.

***

Leo..

Od czasu kiedy widziałem Ines z tym chłopakiem, nie mogę przestać o tym myśleć, na treningach nic mi nie wychodzi, trener się wkurza. A ja nie wiem co robić?

Pierwszy raz w życiu coś takiego mi się dzieje co mam robić?

Nie wiem, muszę wziąć się w garść.

***

Od mojej nocy z Michaelem minęły 2 tygodnie, chłopcy grają w klubie i świetnie im to idzie.

Dzisiaj kolejny mecz Barcy, na który mamy z Mateuszem i Bartkiem zaproszenie od Gerarda i Isabel. Nie mogłam się nie zgodzić.

Zabrałam ostatnie rzeczy z domu i ruszyłam z chłopcami w stronę Camp Nou.

Przed wejściem czekała na nas Shakira z Milankiem.

Przywitałyśmy się i po paru minutach siedzieliśmy na trybunach czekając na mecz.

Patrzyłam jak piłkarze wychodzą z tunelu, mój wzrok zatrzymał się na Leo.

Nasze spojrzenia się spotkały, jednak on szybko odwrócił wzrok, nie wiedziałam o co mu chodzi.

***

Cały mecz nie mogłem się skupić, ukradkiem zerkałem na nią znowu była z tymi bliźniakami jednak już bez tego chłoptasia.

Matko co się ze mną dzieje, jestem zazdrosny?

Nie, to niemożliwe.

Dobra Leo skup się na meczu.

***

Mecz zakończył się wynikiem 4-1 dla Barcy. Wychodziłyśmy razem z Shakirą i chłopakami ze stadionu, gdy natknęłam się na Leo.

-To może my już pójdziemy zaczekać na Gerarda, chodźcie chłopaki- powiedziała Isabel i po chwili już ich nie było.

-Leo powiesz mi, co się dzieje? Nie odzywasz się do mnie, unikasz mnie.

-Ja mam Ci powiedzieć, co się dzieje?! To ty mi nie powiedziałaś, że masz męża, dzieci! Czemu mi nie powiedziałaś?!
-Co?! Leo o czym ty mówisz?!
-Wiesz co, nie mam ochoty z tobą rozmawiać?! Pa!

Nie mogłam w to uwierzyć, o co mu chodziło? Jakie dzieci? Jaki mąż?

Nie mogłam w to uwierzyć.

Poczułam jak łzy zaczynają spływać mi po policzkach.

Próbowałam nie płakać, jednak nie wychodziło mi to.

Wróciłam do Isabel i chłopaków.

-Ines ty płakałaś?- zapytał Mateuszek.

-Nie myszko, nie płakałam- powiedziałam i sztucznie się uśmiechnęłam.

-Gerard mam prośbę zabierz na chwilę chłopaków a ja porozmawiam z Ines.

-Dobrze- pocałował Kolumbijkę i odszedł z chłopcami.

-Mów co się stało? Czemu płaczesz?

-Leo zaczął na mnie krzyczeć, że niby mam dzieci i męża, nie wiem, o co mu chodzi, a potem tak po prostu odszedł.

Był moim przyjacielem, ale po tym, co mi zrobił, już nie wiem.

-Nie rozumiem czemu się tak zachował, musisz z nim porozmawiać.

-Wiem, ale jeszcze nie teraz.

-Dobra nie przejmuj się.

***

No i mamy następny rozdział. Zostawiam wam do oceny.

I wracam do was 2 sierpnia może szybciej ale tego nie obiecuje :)