Rozdział 8

***

Od pobicia Ines minęło 5 miesięcy.

Z chłopcami dogaduje się świetnie, pokochałem ich.

Nic się nie zmieniło, Ines odwiedzam codziennie, jednak z każdym dniem coraz mniej wierze, że się obudzi.

***

Dziś są urodziny Ines rano z chłopcami wybraliśmy się do niej.

Jak zawsze chłopcy chwalili się jej co u nich nowego.

Nie ważne było to, że ona śpi oni i tak cały czas mówili do niej.

Patrzyłem na to z wielkim uśmiechem na twarzy, mało kiedy spotyka się tak zżyte ze sobą rodzeństwo.

Trzymałem Ines za rękę, w pewnym momencie poczułem jak się porusza.

Popatrzyłem na nią i zobaczyłem, że przebudza się.

-Leo? -wyszeptała.

-Jestem tu zaczekaj biegnę po lekarza.

Po chwili czekałem z chłopcami przed salą.

-Pacjentka jest w bardzo dobrym stanie, to cud, że po takim okresie się wybudziła. Proszę ją nie przemęczać.

-Dobrze.

Zabrałem chłopców do środka, oni od razu rzucili się na Ines a ja tak po prostu popłakałem się.

-Chłopcy nie wiecie jak się cieszę, że was widzę.

-Ines..- powiedziałem nieśmiało.

-Ines!- w tym momencie do sali wbiegł uradowany Gerard i Fabregas a za nimi Shakira.

-Pique, Fabregas! Jak wy się zachowujecie w szpitalu jesteście! Nie krzyczcie tak!- zaczęła krzyczeć po nim Shakira.

Kto by pomyślał, że taka na pozór miła kobieta umie tak krzyczeć.

-Chłopcy wyjdźcie na chwile z wujkiem i ciocią na korytarz.

***

-Ines ja przepraszam....

-Leo co w ogóle się stało?

-Ten Micheal pobił cię i zapadłaś w śpiączkę, dzisiaj w swoje urodziny się obudziłaś, a właśnie wszystkiego najlepszego.

-Co się wtedy działo z Mateuszem i Bartkiem?

-Byli u mnie zająłem się nimi.

-Dziękuje.

-Ines ja jeszcze raz przepraszam za tą kłótnię, teraz jak już wszystko wiem to jest mi głupio, wybaczysz mi?

-Leo ja... Tak.

-Dzięki- przytuliłem się do niej, pierwszy raz od dłuższego czasu poczułem się szczęśliwy.

***

Dziś po 2 tygodniach przyjechałem po Ines i mogę zabrać ją do domu.

-Hej Leo.

-Cześć to jak jedziemy ?

-Tak.

-Leo możesz zawieźć mnie do domu?

-Nigdzie nie jedziesz, zostajecie u mnie.

-Nie Leo i tak za dużo już dla nas zrobiłeś.

-Przestań, Mateusz i Bartek mają już swój własny pokój a dla ciebie też coś się znajdzie.

-Dziękuje.

Wróciliśmy do domu Ines położyła się a ja zabrałem rzeczy i pojechałem na trening.

***

Ines

Już 2 tygodnie minęły odkąd się obudziłam. Niewiele pamiętam z tamtego dnia. Może to i lepiej?

Leo z każdym dniem pomagał mi coraz bardziej.

Jestem mu wdzięczna. Jest moim największym przyjacielem.

Nigdy takiego nie miałam.

***

Siedziałam razem z Leo na trybunach i oglądałam grę chłopców.

Minęło 5 miesięcy a oni tak wiele się nauczyli.

-Leo co z Michaelem?

-Złapali go i z tego, co wiem siedzi w więzieniu.

-Dziękuje, dziękuje za wszystko- powiedziałam i wtuliłam się w niego.

Pooglądaliśmy mecz do końca, Mateusz strzelił 2 a Bartek 3 bramki.

-Gratulacje chłopcy wygranego meczu, ja w waszym wieku mogłem pomarzyć o takiej grze. No to w nagrodę zabieram was na pizze chcecie?

-Tak, Tak.

***

No i mamy nowy zapraszam do komentowania, chcę wiedzieć co sądzicie o blogu :) 

Zapraszam na moje nowe opowiadanie o córce Jose Mourincho i pewnym Barcelońskim piłkarzu :) http://milosc-wszystko-przezwyciezy.blogspot.com/